Szybowiec: IS-B Komar 49
Polska
szybowiec treningowy
1950
|
Rozpiętość
|
15,8 m |
Długość
|
6,75 m |
Powierzchnia nośna
|
17,4 m2 |
Masa własna
|
148 kg |
Masa startowa
|
225 kg |
Doskonałość
|
19 przy prędkości optymalnej 64 km/h |
Opadanie
|
min. 0,8 m/s przy prędkości ekonomicznej 58 km/h |
Prędkość minimalna
|
44 km/h |
Maks. prędkość nurkowania
|
140 km/h |
|
Jednomiejscowy szybowiec treningowy o konstrukcji całkowicie drewnianej, w układzie zastrzałowego górnopłata.
W 1933 roku Antoni Kocjan zaprojektował i zbudował szybowiec nazwany „Komar” a w 1937 roku jego ulepszoną wersję Komar-bis o zwiększonej sztywności. Do wybuchu II wojny światowej zbudowano 67 Komarów. Służyły one do treningu i lotów wyczynowych. Na Komarach ustalono 15 rekordów krajowych i 7 rekordów jugosłowiańskich. W 1937 roku Wanda Modlibowska ustanowiła na Komarze światowy rekord długotrwałości lotu 24 h 14 min. Komary były budowane na licencji w Bułgarii, Estonii, Finlandii, Francji, Jugosławii, Palestynie i Rumunii.
W 1947 roku w Instytucie Szybownictwa w Bielsku-Białej inż. Marian Wasilewski w oparciu o oryginalne plany szybowca, przekazane przez żonę konstruktora, zmodyfikował konstrukcję Komara do ówczesnych wymagań. Oblot pierwszego powojennego Komara miał miejsce 16 stycznia 1948 r. Pięć egzemplarzy, zbudowanych w 1948 roku nosiło oznaczenie Komar 48. Następnie wyprodukowano serię 18 sztuk ulepszonej wersji pod nazwą Komar 49. Szybowce te cieszyły się doskonałą opinią i były użytkowane w aeroklubach aż do 1965 roku. Na Komarze 48 SP-732 Stanisław Wielgus w dniach 19–20 października 1949 roku ustanowił rekord długotrwałości lotu 35 h 14 min.
Prezentowany w Muzeum szybowiec Komar 49 o znakach rejestracyjnych SP-985 został wyprodukowany w warsztatach szybowcowych w Jeżowie w 1950 roku. Był następnie użytkowany w Aeroklubie Szczecińskim i w Szkole Szybowcowej na Żarze.
Powrót
|
|
|