Odrodzone w 1918 r. państwo polskie – jak mawiał Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, gen. Leon Berbecki – „mogło posiadać niewielkie siły powietrzne, ale za to doskonałe pod względem technicznym i z solidnie wyszkoloną kadrą lotniczą”. Tych tak wysoce wykwalifikowanych ludzi miały kształcić placówki szkoleniowe wybudowane między innymi z funduszy LOPP. Wśród zadańorganizacji znalazło się też szkolenie pilotów i mechaników lotniczych, budowa lotnisk, szybowisk, organizacja lotnictwa sportowego oraz szerzenie oświaty lotniczej.
Kształcenie przyszłych pilotów szybowcowych oparte było na programie szkolenia wprowadzonego przez Polski Komitet Szybowcowy, który wprowadzał trzy kategorie pilotów szybowcowych: A, B i C. Kategorię „A” (I. stopień) otrzymywał uczeń, który przeszedł szkolenie wstępne; kategoria „B” kończyła II. stopień szkolenia pilotów szybowcowych i związana była z opanowaniem przez uczniów zwrotów na szybowcach, kategorię „C” (III. stopień) otrzymywał uczeń, który opanował pilotaż szybowcowy w różnych warunkach atmosferycznych i krajobrazowych. W 1937 roku wprowadzono IV. stopień szkolenia na szybowcach. Jego zakończenie związane było z otrzymaniem kategorii „D”, świadczącej o pełnym przeszkoleniu szybowcowym adeptów, na które składała się nauka latania na szybowcach wyczynowych i akrobacja.
