Bodzów jako miejsce wzmiankowany był już w XII w. jako wieś kapituły krakowskiej, a od roku 1884 – w ramach fortyfikacji Twierdzy Kraków – rozpoczęto tam budowę Fortu 53 Bodzów. Na początku lat 30. XX wieku Krakowskie Koło Szybowcowe rozpoczęło podstawowe szkolenie w lotach szybowcowych na niewielkim (260 m n.p.m.) wzniesieniu w Bodzowie. Oficjalne otwarcie tego szybowiska nastąpiło 22 października 1933 r. Znajdował się tu już hangar, a Koło dysponowało szybowcem, zbudowanym przez uczniów krakowskiego IX Gimnazjum. Pierwszy kurs szybowcowy przeprowadzono jesienią 1933/wiosną 1934 r.
Dnia 1 kwietnia 1935 r. szybowisko zostało przekazane w zarząd Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej i utworzono tam ośrodek pod nazwą: Szkoła Szybowcowa Krakowskiego Okręgu Wojewódzkiego LOPP w Bodzowie. Uczestnicy kolejnych kursów stacjonarnych zamieszkiwali w internacie umieszczonym w budynkach poaustriackiego fortu. Rokrocznie na szybowisku Bodzów młodzi szybownicy uzyskiwali kat. A i B (kilkanaście do kilkudziesięciu rocznie) i – jak wynika z ograniczonych źródeł – trenowali tam także bardziej zaawansowani piloci. Jesienią 1938 r. szybowisko w Bodzowie dopuszczone dotąd do szkolenia w stopniu I i II (loty ślizgowe), otrzymało od Ministerstwa Komunikacji prawo prowadzenia ćwiczebnych lotów żaglowych. Wybuch wojny w 1939 r. położył kres działalności Szkoły, jednak nie lataniu – miejsce to wykorzystywane było z kolei przez szybowników z Hitlerjugend. Zaś tuż po zakończeniu wojny, jeszcze w 1945 r., grupa miłośników lotnictwa, skupionych w Kole Lotniczym przy Wydziale Politechnicznym ówczesnej krakowskiej Akademii Górniczej, rozpoczęła tam próby lotów poniemieckimi szybowcami. Tym samym Bodzów stał się miejscem, gdzie rodziły się początki krakowskiego latania akademickiego po II wojnie światowej.
Studenci z Koła Lotniczego wykorzystywali odnalezione w Krakowie (m.in. w kościele Zmartwychwstańców) poniemieckie szybowce SG-38 i Grunau, nazywane później „Jerzykami”, oraz jedyny szybowiec wyczynowy „Olimpia”. Byli wśród nich późniejsi wykładowcy Politechniki Krakowskiej, wybitni naukowcy: dr Fryderyk Schäfer, prof. Janusz Bogdanowski, dr Wiesław Wielgus, wieloletni dyrektor Muzeum Lotnictwa Polskiego Marian Markowski oraz historyk sztuki, znawca architektury drewnianej, dr Marian Kornecki. Rozwój krakowskiego lotnictwa akademickiego przerwano jednak w roku 1949, kiedy to władze ukróciły lotnicze próby, zlikwidowano aerokluby i zakazano latania. W 1956 r. wysadzono bodzowski fort, a przez lata sześćdziesiąte stopniowo rozbierano jego resztki. W następnej dekadzie bodzowskie pole lotów zaczęli wykorzystywać lotniarze – działali tam m.in. Jan Psuj i Michał Ornakiewicz. Wreszcie w późnych latach osiemdziesiątych zaczęto tam latać na paralotniach. Dziś wzgórze użytkują modelarze, głównie ci, budujący modele szybowców zboczowych – sterowanych radiem, o dużej rozpiętości skrzydeł i wymagających górskich warunków. Obecni są także paralotniarze.
