Lotnictwo było początkowo traktowane jako rodzaj broni bez przyszłości. Pilotami byli zazwyczaj przyuczeni podoficerowie, których traktowano jako powietrznych kierowców, obserwatorami – już oficerowie. By móc latać należało się jednak tego nauczyć, potrzebne więc były maszyny o mocnej konstrukcji, które nadawałyby się do szkolenia.
Opracowany jako rozwinięcie doskonałej konstrukcji z 1913 roku autorstwa inż. Ernsta Heinkla, Albatros B.II. był dwumiejscowym, całkowicie drewnianym, dwupłatowym samolotem szkolnym i obserwacyjnym. Inżynier Ernst Heinkel zaprojektował duży dwupłatowiec z chłodzonym cieczą silnikiem i śmigłem ciągnącym. Był to początek niemieckiej linii konstrukcyjnej, przyjętej szybko na całym świecie. Samoloty takie, zwane wówczas „tractorami”, charakteryzowały się statecznością i solidną konstrukcją. Po odejściu inż. Heinkla z zakładów Albatrosa zaczęto w nich produkować wersję obserwacyjną B.II z 1914 roku.
Oprócz macierzystych zakładów, płatowce Albatros B.II były budowane także w fabrykach BFW (Bay), LFG oraz w Warszawie w zakładach Refla. Łącznie w okresie 1914–1918 wyprodukowano ponad 3000 egzemplarzy Albatrosa B.II. Udoskonaloną wersję, oznaczoną jako B.IIa, budowano w zakładach LFG od 1917 roku, gdzie powstało ich blisko 600 sztuk. Niewielką ilość zbudowano także we wrocławskich zakładach Linke-Hoffmann. Po zakończeniu wojny, na potrzeby lotnictwa cywilnego, w zakładach Albatros w Berlinie-Johannisthal zmontowano jeszcze 20 egzemplarzy, oznaczonych jako L-30.
W Polsce po odzyskaniu niepodległości użytkowano ponad 100 (wg niektórych źródeł tylko 60) egzemplarzy Albatrosów B.II. Wykorzystywano je w szkoleniu wojskowym. Z uwagi na właściwości pilotażowe i wytrzymałą konstrukcję cieszyły się one doskonałą opinią. Najdłużej samoloty Albatros B.II służyły w Bydgoszczy – do 1927 roku.
| Rozpiętość | 12,96 m |
| Długość | 7,63 m |
| Masa startowa | 1050 kg |
| Maksymalna prędkość | 120 km/h |
| Pułap | 3000 m |
| Zasięg | 4 godziny lotu |
| Uzbrojenie | Brak stałego uzbrojenia |
| Silnik | 6-cylindrowy, rzędowy Mercedes D III o mocy 160 KM (118 kW) |
Prezentowany egzemplarz pochodzi z serii powojennej i nosi numer fabryczny 10019. Wyprodukowany w 1919 roku, należy do najdłużej eksploatowanych płatowców – latał aż do 1940 roku. Na mocy umowy między Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie i berlińskim Muzeum Komunikacji i Techniki płatowiec odrestaurowano w 1986 roku w Niemczech, nadając mu fikcyjne malowanie i oznaczenie, imitujące Albatrosa D IIa o numerze 1302/15, o imieniu „Ada” (od Ady Sari, słynnej wówczas śpiewaczki operowej). Podobny samolot latał w roku 1920 w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych w Toruniu
