Amiot AAC.1 Toucan (Junkers Ju 52/3m g14e)

W następnym roku rozpoczęto prace nad zastąpieniem nieudanego ogromnego silnika Junkers L 88 trzema mniejszymi silnikami gwiazdowymi Pratt & Whitney Hornet. Prototyp tej wersji Ju 52/3m (3 Motoren = trzy silniki) został oblatany w marcu 1932 r., po czym samoloty tej wersji były dostarczane Lufthansie, a także liniom lotniczym w Szwecji, Finlandii i Boliwii. Podobnie jak poprzednicy, Ju 52/3m był typową dla Junkersa całkowicie metalową konstrukcją z pracującym pokryciem z blachy falistej ze stopu aluminiowego i miał opatentowane przez Junkersa „podwójne skrzydło”, czyli klapy i lotki oddzielone od krawędzi spływu wzdłuż całej rozpiętości płata. W Niemczech nowy samolot szybko zyskał przydomek „Tante Ju” (Ciotka Ju).

Samoloty Ju 52/3m były używane przez linie lotnicze w wielu krajach. Montowano w nich różne silniki – Pratt & Whitney Hornet i Wasp, BMW 132, Bristol Pegasus, Alfa Romeo 126, Piaggio Stella, a nawet rzędowe Hispano-Suiza 12N i wysokoprężne Junkers Jumo 205. Od 1936 do 1939 r. Polskie Linie Lotnicze LOT eksploatowały jeden samolot Ju 52/3m o znakach SP-AKX. Pasażerskie Ju 52/3m dostarczone do Boliwii zostały wykorzystane podczas wojny Boliwii z Paragwajem w latach 1932–35. O kilka tygodni wyprzedziły je w roli transportowców wojska trzy egzemplarze sił powietrznych Kolumbii, użyte podczas konfliktu z Peru.

Do połowy października Junkersy dostarczyły na Półwysep Iberyjski 14 000 żołnierzy i 500 ton uzbrojenia. W sierpniu Ju 52 niemieckiego Legionu Condor, dowodzonego przez generała Hugo Sperrle, zadebiutowały w roli bombowców. W sile trzech eskadr Kampfgruppe 88 wykonywały naloty na znajdujące się w rękach republikanów porty nad Morzem Śródziemnym i wspierały wojska nacjonalistów w lądowej bitwie o Madryt. W połowie 1937 r. zostały uznane za przestarzałe jako bombowce, ale nadal były używane do zadań transportowych i bombowych zarówno przez lotnictwo niemieckie, jak i przez hiszpańskich nacjonalistów do końca wojny. Po wojnie Hiszpania wyprodukowała 170 samolotów Ju 52/3m na licencji pod oznaczeniem CASA 352. Do napędu tych maszyn użyto licencyjnych wersji amerykańskiego silnika Wright Cyclone – radzieckich M-25 albo hiszpańskich Elizalde B3.

Następnie Ju 52/3m stał się „koniem roboczym” Luftwaffe na wszystkich frontach II wojny światowej. W roli bombowca wystąpił już tylko dwukrotnie, a celem nalotów w obu przypadkach była Warszawa (we wrześniu 1939 r. i podczas likwidacji getta w 1943 r.). Jedną ze słynniejszych akcji był udział 490 takich samolotów w niemieckim desancie spadochronowym na Kretę w 1941 r. Później Junkersy utrzymywały „mosty powietrzne” na potrzeby oblężonych wojsk niemieckich w Demiańsku, Stalingradzie, na Kubaniu, w Tunezji, Budapeszcie i Wrocławiu. Istniała tez wersja do zwalczania morskich min magnetycznych, wyposażona w duralowy pierścień magnetyczny i dodatkowy silnik, napędzający generator prądu elektrycznego. Przepływ prądu przez pierścień generował silne pole magnetyczne, wystarczające do detonowania min podczas niskiego przelotu samolotu nad akwenem. W sumie niemieckie fabryki w latach 1932–44 wyprodukowały 4 187 samolotów Ju 52 wszystkich wersji.

Egzemplarz muzealny został wyprodukowany w zakładach AAC w 1946 r. Do 1960 r. był używany przez Francuskie Siły Powietrzne. W grudniu 1960 r. znalazł się w partii 16 samolotów sprzedanych Portugalskim Siłom Powietrznym, które eksploatowały go do 1971 r. z numerem bocznym 6 316.

W 1973 r. został podarowany brytyjskiemu Imperial War Museum w Duxford, gdzie przeszedł dwa remonty. Po pierwszym z nich pomalowany został na wzór egzemplarza 1Z+NK z eskadry 2/KGzbV 1 z okresu desantu na Kretę. Podczas drugiego remontu (2002 r.) otrzymał malowanie egzemplarza 4V+GH z eskadry transportowej 1/KGrzbV 9, operującej na froncie wschodnim w 1942 r. W 2012 r. samolot został wystawiony na sprzedaż, a spośród potencjalnych nabywców Brytyjczycy wybrali ofertę Muzeum Lotnictwa Polskiego. W maju 2013 r. ekipa Muzeum sprowadziła samolot do Krakowa.