Kopia samolotu Taube (gołąb), skonstruowanego przez Austriaka Igo Etricha w 1910 r. Obrys skrzydeł samolotu Taube wzorowany był na skrzydlatym nasieniu palmy Zanonia macrocarpa, co zapewniało doskonałe własności lotne. Samolot stał się bardzo popularny, a jego produkcję podjęło wielu wytwórców z Niemiec (nie przyznano tu bowiem konstrukcji Etricha ochrony patentowej).
Wykorzystywany był do wielu pionierskich lotów, a na początku I wojny światowej był jednym z głównych typów na wyposażeniu sił powietrznych państw centralnych, służąc do lotów rozpoznawczych, m.in. podczas obrony Tsingtao (1914). Jeszcze wcześniej, podczas wojny w Libii w 1911 r., został pierwszym samolotem użytym bojowo, gdy włoski pilot obrzucił bombami i ostrzelał z pistoletu pozycje wojsk tureckich.
Jednym z niemieckich pionierów lotnictwa, którzy latali na Taube, był Alfred Friedrich. W 1912 r. otrzymał od Niemieckiego Związku Lotników (Deutsche Luftfahrer-Verband) licencję pilota nr 149, zdając egzamin na samolocie Wright na berlińskim lotnisku Johannisthal. Następnie podjął pracę w szkole lotniczej wytwórni AFG.
Pierwszym znaczącym dokonaniem tego pilota było ustanowienie 5.12.1912 r. rekordu Niemiec w długości trwania lotu: 5 godzin i 10 minut. Latem następnego roku A. Friedrich wykonał przelot z Berlina do Insterburga (ob. Czerniachowsk) w Prusach Wschodnich, z zaledwie dwoma międzylądowaniami.
5.7.1913 r. Alfred Friedrich wraz z dr. H. Eliasem, znanym wówczas pilotem balonowym, wystartował z Berlina na samolocie Etrich Taube, by odbyć lot do Paryża. W stolicy Francji dr. H. Eliasa zmienił w kabinie samolotu sam konstruktor – Igo Etrich, po czym załoga udała się w dalszą drogę do Londynu. 20 września A. Friedrich lądował z powrotem na lotnisku w Johannisthal, kończąc imponujący „lot pięciu krajów” na trasie Berlin – Paryż – Londyn – Antwerpia – Nijmegen – Hanower – Berlin.
Po zakończeniu I wojny światowej A. Friedrich założył w Strausbergu k/Berlina niewielką wytwórnię Flugzeugbau Alte Adler. Zakład wykonywał kopie samolotów używanych podczas wojny, m.in. dla potrzeb filmów. W 1932 r. zbudował kopię samolotu Etrich Taube w wersji z 1913 r., ze zmienionym w stosunku do pierwowzoru układem podwozia. Oficjalnie dopuszczony do lotów, zarejestrowany ze znakami D-EFRI, Taube Friedricha brał udział w licznych pokazach lotniczych do 1936 r., następnie trafił do zbiorów Niemieckiej Wystawy Lotniczej. W czasie wojny uległ poważnym uszkodzeniom. W 1945 r. został odnaleziony na terenie Wielkopolski.
| Rozpiętość | 14,22 m |
| Długość | 9,85 m |
| Masa startowa | 700 kg |
| Maksymalna prędkość | 96 km/h |
| Pułap | – |
| Zasięg | – |
| Uzbrojenie | – |
| Silnik | 6-cylindrowy rzędowy chłodzony cieczą Mercedes D II o mocy 120 KM (82 kW) |
