Jeden z najpopularniejszych silników w polskim lotnictwie wojskowym okresu międzywojennego.
Silnik skonstruowany w 1922 roku w zakładach Lorraine-Dietrich w Argenteuil przez zespół pod kierownictwem Mariusa Barbarou. Testowany na przełomie 1923 i 1924 roku, pod koniec 1924 r. otrzymał homologację. O sukcesie silnika przesądziło wybranie go na jednostkę napędową samolotu Potez XXV.
Zbudowano ok. 8 tysięcy egzemplarzy Lorraine-Dietrich 12 Eb, który był stosowany m.in. w samolotach Breguet XIX, Levasseur PL.4 i PL.8 (samolot rekordowy „L’Oiseau blanc”, na którym Charles Nungesser i François Coli podjęli próbę przelotu transatlantyckiego), Fokker F.VII.
Zostały zakupione przez Polskę w liczbie 723 sztuk, a następnie produkowane na licencji przez Polskie Zakłady Skody. Łącznie lotnictwo wojskowe otrzymało 1020 egzemplarzy. Stosowano je w samolotach SPAD 61C1, Breguet XIX B2, Potez XXV A2/B2, PWS-10.
| Układ | 12-cylindrowy rzędowy 'W’ (6 bloków po 2 cylindry |
| Chłodzenie | wodne |
| Pojemność | 24,4 l |
| Stopień sprężania | 6 |
| Masa | 395 kg |
| Moc maksymalna | 450 KM przy 1850 obr./min |
