W 1954r. podjęto w ZSRR decyzję o rozpoczęciu produkcji samolotu myśliwskiego MiG-19, który był efektem prac nad doświadczalnymi samolotami SM-2, SM-2/2 i SM-9 biura konstrukcyjnego Mikojana i Gurewicza. W marcu 1955 roku pierwsze myśliwce frontowe MiG-19 znalazły się na uzbrojeniu. MiG-19 posiadał kabinę ciśnieniową, w której siedzący pilot był ubrany w specjalny kombinezon kompensacyjny (przeciwprzeciążeniowy), jego konstrukcja opracowana została w latach 50. i służy do dnia dzisiejszego.
Loty doświadczalne SM-9 wykazały nieprawidłową pracę sterów wysokości przy dużych prędkościach. Jedynym rozwiązaniem okazało się zastosowanie poziomego usterzenia płytowego (jednoczęściowego bez podziału na stały statecznik i wychylany ster wysokości). Prace nad nim rozpoczęto na początku 1954 roku na doświadczalnym SM-9/2, na którym próby w locie rozpoczęto we wrześniu 1954 roku. Ujawniły się następne poważne kłopoty ze sterowaniem i statecznością samolotu. Zaradzono temu włączając w system sterowania automat wychylający poziome usterzenie płytowe o odpowiedni przy danej prędkości kąt i odpowiednio obciążający drążek sterowy pilota. Zastosowano bardziej efektywne hamulce aerodynamiczne, powiększone o dodatkową powierzchnię wychylaną z dolnej, środkowej części kadłuba. Udoskonalono system ratowniczy pilota. Wzmocniono też uzbrojenie strzeleckie przez zamontowanie 3 szybkostrzelnych działek kal. 30 mm (w miejsce działek kal. 23 mm), pozostawiono możliwość zawieszania pod skrzydłami 2 dodatkowych zbiorników i innego uzbrojenia podwieszanego (bomby i rakiety niekierowane). SM-9/2 i kolejny SM-9/3 stały się wzorem do produkcji nowej, poprawionej wersji samolotu (ze wszystkimi zmianami wcześniej wprowadzonymi), nazwanej MiG-19S.
MiG-19, -19S i -19SW były produkowane w ZSRR w 2 wytwórniach w ilości 1083 egzemplarzy.
Licencję na produkcję samolotu MiG-19S zakupiła w 1956 roku Czechosłowacja. W latach 1958-1961 wyprodukowano tam 103 samoloty (+1 do próby statycznej) pod nazwą S-105. MiG-19 był też produkowany na licencji w Chińskiej Republice Ludowej w latach 1959-1986. Stał się podstawą do opracowania tam nowego samolotu myśliwsko-bombowego Q-5.
W czasie prób nowego myśliwca pojawiła się potrzeba opracowania jego wersji przechwytującej, pozwalającej na działania w nocy i niezależnie od pogody.
W 1954 roku pojawił się samolot SM-7, oparty na konstrukcji MiG-19, z zabudowanym celownikiem radiolokacyjnym RP-1 „Izumrud” w zmienionej części przedniej kadłuba. Myśliwiec przechwytujący skierowano do produkcji pod nazwą MiG-19P. Tak też nazwano kolejny samolot (SM-7/2), wypróbowany w 1955 roku, oparty na rozwiązaniach technicznych i aerodynamicznych zastosowanych w MiG-19S. Zamontowano w nim celownik radiolokacyjny RP-5 (udoskonalony RP-1 z powiększonym zasięgiem i bardziej odporny na zakłócenia).
Część wyprodukowanych samolotów wyposażono w urządzenie radiowe „Gorizont-1”, ułatwiające naprowadzanie na cel powietrzny przy pomocy systemu naziemnego. Uzbrojenie strzeleckie ograniczono do 2 działek kal. 30 mm, a podwieszane było podobne do MiG-19S. MiG-19P był produkowany w 1 wytwórni w ilości 433 egzemplarzy. Jego produkcja licencyjna była również realizowana w Chińskiej Republice Ludowej.
W 1956 roku przebudowano 7 samolotów MiG-19P, dostosowując je do możliwości użycia rakietowych pocisków kierowanych RS-1U. Samolot otrzymał nazwę MiG-19PM. Kolejne 2 samoloty MiG-19P dostosowano do rakiety kierowanej RS-2U (Kompleks K-5M), naprowadzanej w wiązce fal radiowych emitowanej przez celownik radiolokacyjny RP-2U.
Myśliwiec skierowano do masowej produkcji pod nazwą MiG-19PM (typ 65). Jego uzbrojenie składało się
z 4 rakiet kierowanych RP-2U odpalanych z prowadnicowych wyrzutni zawieszanych na wysięgniki pod skrzydłami. Obok nich podwieszano 2 dodatkowe zbiorniki paliwa, uzbrojenia strzeleckiego i innego podwieszanego nie przewidywano. W ZSRR samolot był produkowany w jednej wytwórni w ilości 369 egzemplarzy. Budowano go też w Chinach Ludowych.
Pod koniec lat 50. w ZSRR pracowano nad udoskonaleniem samolotu. W celu lepszego wykonywania zadań myśliwca przechwytującego, starano się zamontować doskonalszy system wyposażenia i uzbrojenia (SM-12PM, -12PMU).
W Polsce były na uzbrojeniu samoloty MiG-19P i MiG-19PM. Myśliwce zostały dostarczone w 1958 i 1959 roku i były używane do 1974 roku. W sumie zakupiono dla naszego lotnictwa 33 samoloty obu typów. MiG-19PM i -19P zapisały się w historii polskiego lotnictwa jako pierwsze myśliwce o ponaddźwiękowej prędkości.
| Rozpiętość | 9,0 m |
| Długość | 13,02 m |
| Masa startowa | 7880 kg |
| Maksymalna prędkość | 1250 km/h |
| Pułap | 16800 m |
| Zasięg | (z dodatkowymi zbiornikami) 1910 km |
| Uzbrojenie | 2 stałe działka 30mm, rakiety kierowane |
| Silnik | 2 x RD-9B o ciągu 2 x 3250 kG |
