W latach 50. w ZSRR trwały prace nad naddźwiękowym myśliwcem frontowym. W biurze Mikojana testowano w tym okresie zbliżone konstrukcyjnie samoloty doświadczalne Je-2 i Je-2A ze skrzydłem skośnym oraz Je-4 i Je-5 ze skrzydłem trójkątnym. Próby w locie wykazały lepsze właściwości skrzydła trójkątnego. Przerwano prace nad Je-2, Je-2A, Je-4 i Je-5 (wyprodukowanym w krótkiej serii pod nazwą MiG-21) koncentrując się na najbardziej udanym Je-6, będącym rozwinięciem Je-5.
Je-6 z nowym silnikiem R-11F-300 oblatano w 1958. Wszedł do produkcji w 1959 jako MiG-21F. Był uzbrojony w dwa działka 30 mm, bomby lub niekierowane pociski rakietowe. W 1960 weszła do produkcji wersja MiG-21F-13, uzbrojona w jedno działko i kierowane pociski rakietowe K-13, będące kopią amerykańskiego AIM-9 Sidewinder.
MiG-21F-13 był produkowany na licencji w Chinach jako (Shenyang J-7) i w Czechosłowacji. Odmówiono przekazania licencji do Polski. W kodzie NATO Mig-21F-13 nosił oznaczenie Fishbed-C. Polska zakupiła 25 samolotów, dostarczonych w latach 1961–63, eksploatowanych do 1973/1974 r.
Egzemplarz o nr. bocznym 809 służył w polskim lotnictwie od 16.09.1963 r. Użytkowany przez 11. Pułk Lotnictwa Myśliwskiego (PLM) Obrony Przeciwlotniczej Kraju w Debrznie, następnie 40. PLM w Świdwinie (od sierpnia 1964 r.) oraz 4. PLM w Goleniowie (w maju 1967 r. przemianowany na 2. PLM). Po zakończeniu służby MiG-21F-13 '809′ trafił do Centralnego Ośrodka Szkolenia Specjalistów Technicznych Wojsk Lotniczych (COSSTWL) w Oleśnicy. Samolot przekazano do Muzeum Lotnictwa Polskiego w 1990 roku.
| Rozpiętość | 7,15 m |
| Długość | 12,18 m |
| Masa startowa | 8625 kg |
| Maksymalna prędkość | 2175 km/h |
| Pułap | 19000 m |
| Zasięg | 1580 km |
| Uzbrojenie | działko NR-30 kal. 30 mm, podwieszane: 2 kierowane pociski rakietowe powietrze-powietrze R-3S / 2 wyrzutnie UB-16 niekierowanych pocisków rakietowych (npr) kal. 57 mm S-5, 2 npr S-24 kal. 240 mm / 2 bomby do 500 kg |
| Silnik | turboodrzutowy R-11F-300 o ciągu 5740 kG z dopalaniem |
