MiG-21PFM to kolejna wersja rozwojowa MiG-21, będąca następcą wersji PF, produkowana w latach 1964–1968. Samolot był wyposażony w nowy fotel wyrzucany KM-1, co pociągnęło za sobą przekonstruowanie osłony kabiny w miejsce jednoczęściowej, otwieranej do przodu, pojawiła się osłona dwuczęściowa ze stałym wiatrochronem i otwieraną na prawo owiewką.
Wprowadzono powiększony statecznik pionowy i nowe skrzydło wyposażone w klapy z systemem zdmuchiwania warstwy przyściennej, co poprawiło charakterystyki startu. Zastosowano nowy kompleks celowniczy, pozwalający na atakowanie celów naziemnych bombami, kierowanymi i niekierowanymi pociskami rakietowymi. Pod kadłubem można było podwiesić zasobnik GP-9 z dwulufowym działkiem GSz-23. Samoloty MiG-21PFM w odmianie 94N były przystosowane do przenoszenia broni nuklearnej. W kodzie NATO MiG-21 PFM nosił oznaczenie Fishbed F.
Samoloty MiG-21 w wersjach F-13, PF i PFM brały udział w wojnie w Wietnamie i wojnie izraelsko-arabskiej. Polska zakupiła 132 samoloty MiG-21PFM w latach 1966–1968. Była to najliczniej użytkowana wersja MiGa-21 w Polsce.
Egzemplarz o numerze seryjnym 94A4205 i numerze bocznym '4205′ od sierpnia 1966 roku służył w 41. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. Po wycofaniu ze służby znalazł się w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, gdzie był wykorzystywany w procesie dydaktycznym.
| Rozpiętość | 7,15 m |
| Długość | 14,10 m |
| Masa startowa | 8770 kg |
| Maksymalna prędkość | 2230 km/h |
| Pułap | 19000 m |
| Zasięg | 1670 km |
| Uzbrojenie | zasobnik GP-9 z dwulufowym działkiem GSz-23 kal. 23 mm, dwa pociski powietrze – powietrze RS-2US lub R-3S, wyrzutnie rakiet niekierowanych lub bomby |
| Silnik | turboodrzutowy R-11F2S-300 o ciągu 6 175 kG |
