W 1941 roku Departament Obrony USA ogłosił konkurs na lekki samolot obserwacyjny. Po wstępnej kwalifikacji i testach, z dwunastu zgłoszonych samolotów wybrano płatowiec Piper J-3 Cub. Konstrukcja ta, rozwijana od zbudowanego na początku lat trzydziestych w wytwórni Taylorcraft sportowego E-2 Cub oraz z produkowanych w nowej firmie Piper J-2 i J-3 Cub, była już w tym czasie niezwykle popularna.
Zmilitaryzowany J-3C Cub, bez zmian, trafił do produkcji seryjnej jako O-59, a po powiększeniu oszklenia tylnej kabiny produkowany był pod oznaczeniem O-59A. W 1942 roku, zgodnie z nową klasyfikacją, zmieniono oznaczenie na L-4 i odtąd samolot występował pod nazwą Piper L-4 Grasshopper (w kolejnych wariantach od L-4A do L-4J). Najliczniej używana była wersja L-4H, która służyła od 1931 do 1950 roku. Wyprodukowano około 5500 samolotów L-4 wersji obserwacyjnej i łącznikowej.
L-4 Grasshopper był jednosilnikowym, dwumiejscowym górnopłatem łącznikowym o konstrukcji mieszanej. Karierę wojenną zaczął od listopada 1942 roku udziałem w operacji „Torch” – lądowaniu alianckich oddziałów w Afryce Północnej. Samoloty Piper L-4 w trakcie służby w armii korygowały ogień artyleryjski, stosowano je również jako maszyny dyspozycyjne, sanitarne i obserwacyjne. Fabrycznie nieuzbrojone samoloty, uzbrajane były „na własną rękę” w broń piechoty, w tym także w wyrzutnie przeciwpancerne M-6 „Bazooka”.
Z końcem lat czterdziestych Polska zakupiła 141 Piperów, z których zarejestrowano 127. Stosowano je głównie w aeroklubach do szkolenia
i treningu pilotów, część użytkowano jako maszyny dyspozycyjne, po kilkanaście samolotów przebudowano na wersję sanitarną i rolniczą. Do połowy lat pięćdziesiątych większość „Kubusiów”, jak je żartobliwie nazywano, skasowano pod pretekstem standaryzacji sprzętu.
Eksponowany L-4A, o numerze seryjnym 43-29233, w latach 1943-1945 służył w 9. Armii Lotniczej w Afryce i we Włoszech. Zakupiony przez Polskę w ramach demobilu został następnie zarejestrowany jako SP-AFP. Samolot ten użytkowany był początkowo jako maszyna dyspozycyjna Lotniczych Zakładów Doświadczalnych w Łodzi. W okresie późniejszym samolot latał w aeroklubach regionalnych. Do zbiorów Muzeum został przekazany w 1976 roku przez ostatniego użytkownika – Aeroklub Robotniczy w Świdniku. W Muzeum przywrócono go do standardu, w jakim został wyprodukowany w 1943 roku.
| Rozpiętość | 10,7 m |
| Długość | 6,7 m |
| Masa startowa | 550 kg |
| Maksymalna prędkość | 140 km/h |
| Pułap | 2835 kg |
| Zasięg | 420 km |
| Uzbrojenie | – |
| Silnik | 4-cylindrowy płaski chłodzony powietrzem Continental A-65-8 o mocy 65 KM (48 kW) (silnik po remoncie w Muzeum został uruchomiony) |
