Pierwszy silnik lotniczy firmy Rolls-Royce produkowany wielkoseryjnie.
Prace nad silnikami lotniczymi w zakładach Rolls-Royce rozpoczęły się w 1914 r., po zamówieniu przez brytyjską Admiralicję silnika lotniczego o mocy 200 KM. Pierwszym typem silnika skierowanym do produkcji seryjnej w 1915 r. był Eagle I (Orzeł I). Był to 12-cylindrowy silnik chłodzony wodą, o mocy 240 KM, zasilany przez 2 gaźniki Claudel, z reduktorem, pozwalającym osiągnąć na śmigle 1024 obr./min.
Ciągłe doskonalenie tej konstrukcji pozwalało kierować do produkcji kolejne wersje (II, III, IV, V, VI, VII, VIII), dysponujące większą mocą i niezawodnością. Ostatnią wojskową wersją był Eagle VIII, o mocy 360 KM przy 1800 obr./min, wyposażony w 4 gaźniki, z których każdy zasilał 3 cylindry.
Po wojnie rozpoczęto prace nad silnikiem dużej mocy, przeznaczonym dla lotnictwa cywilnego. Ich efektem był silnik Eagle IX, wyposażony w 2 gaźniki Claudel–Hobson i cztery iskrowniki. W konstrukcji położono nacisk na bezpieczeństwo pracy. W celu zmniejszenia możliwości wystąpienia pożaru, dwa gaźniki umieszczono po obu stronach miski olejowej poza zasięgiem gorących elementów silnika. Stabilną pracę zapewniały aż 4 iskrowniki. Produkcja w zakładach w Derby trwała w latach 1922–1928. Wyprodukowano 373 silniki. Używany m.in. w samolotach Handley-Page 0/400, Dornier Do J II Wal.
| Układ | 12-cylindrowy widlasty |
| Chłodzenie | wodne |
| Stopień sprężania | 5,22 |
| Redukcja śmigła | 0,6 |
| Pojemność | 20,3 l |
| Masa | 438 kg |
| Moc maksymalna | 390 KM przy 2000 obr./min |
| Moc nominalna | 360 KM przy 1800 obr./min |
