W latach 60 w ZSRR prowadzono pracę nad poprawieniem własności lotnych Su-7. Wiele problemów tego samolotu, jak długi rozbieg i dobieg, wynikające z dużej prędkości oderwania i przyziemienia i mała zwrotność, mogła rozwiązać zmienna geometria skrzydeł. W 1965 opracowano samolot oparty w dużym stopniu na konstrukcji Su-7, ze skrzydłami o zmiennej geometrii. Oblatano go w 1966, a w 1967 wszedł do produkcji pod nazwą Su-17.
Był wyposażony w nowy system radionawigacyjny i celowniczy, ale problemem był dalej paliwożerny silnik AL-7 i związany z tym mały zasięg. Su-17 był produkowany do 1975. W 1972 rozpoczęto produkcję unowocześnionej wersji Su-17M, napędzanej nowoczesnym silnikiem AL.-21. Samolot miał zwiększony zapas paliwa, zmienioną konstrukcję kadłuba, udoskonalony mechanizm zmiany geometrii skrzydeł, udźwigu uzbrojenia zwiększonym do 4000 kg i mógł przenosić rakiety kierowane. Produkcja trwała do 1976. W 1972 opracowano też wersję eksportową, oznaczoną Su-20, mogącą przenosić pociski powietrze – powietrze R-3S i R-13M.
Polska, jako jedyny kraj Układu Warszawskiego, zakupiła 26 samolotów Su-20, dostarczonych w latach 1974-77. Były eksploatowane do 1997 przez 7 Pułk Lotnictwa Bombowo-Rozpoznawczego w Powidzu. Su-20 były pierwszymi samolotami ze zmienną geometrią skrzydeł w polskim lotnictwie. Niektóre egzemplarze, nieoficjalnie nazywane Su-20R miały aparat fotograficzny, zabudowany na stałe w dolnej części kadłuba za wnęką koła przedniego. Następcą Su-20 były samoloty Su-22, do dzisiaj eksploatowane przez Siły Powietrzne RP. Su-20 w kodzie NATO nosił oznaczenie Fitter C
| Rozpiętość | (maks. skos skrzydeł) 10,03 m |
| Długość | (z odb. ciśń. powietrza) 18,73 m |
| Masa startowa | (maksymalna) 18120 kg |
| Maksymalna prędkość | (bez podwieszeń) 2230 km/h |
| Pułap | 15200 m |
| Zasięg | 2500 km |
| Uzbrojenie | 2 działka NR-30 kal. 30 mm, pociski rakietowe i bomby o masie do 4000 kg |
| Silnik | AL-21 F3 o ciągu 11200kG |
