W 1963 opracowano kolejną modyfikację Su-7, z ulepszonym silnikiem, powiększonym zapasem paliwa, spadochronem hamującym umieszczonym w zasobniku przeniesionym ze spodu kadłuba pod statecznik pionowy, nowym fotelem wyrzucanym KS-4, podwoziem głównym wyposażonym dodatkowo w płozy, umożliwiające operowanie z lotnisk gruntowych, odrzucanymi rakietowymi silnikami startowymi i udźwigiem uzbrojenia zwiększonym do 2500kg.
Wersję tą oznaczono Su-7BKŁ. Samolot wszedł do produkcji w 1965 roku zastępując Su-7BM. W kodzie NATO Su-7 nosiły oznaczenie Fitter A. Wadami Su-7 było duże zużycie paliwa, trudność w pilotażu spowodowana dużą prędkością lądowania i słaba widoczność z kabiny utrudniająca odnajdywanie celów na ziemi i atakowanie ich uzbrojeniem konwencjonalnym. Polska zakupiła 30 samolotów Su-7BKŁ, dostarczonych w latach 1966 – 1972.
| Rozpiętość | 9,30 m |
| Długość | 16,80 m |
| Masa startowa | 13 570 kg |
| Maksymalna prędkość | 2150 km/h |
| Pułap | 17 600 m |
| Zasięg | 1650 km |
| Uzbrojenie | dwa działka NR-30 kal. 30 mm, 2500 kg uzbrojenia podwieszanego |
| Silnik | turboodrzutowy AL-7F1-250 o ciągu 9600 kG z dopalaniem |
