Samolot Su-7 powstał w wyniku uchwały Rady Ministrów ZSRR z 1953 roku, zlecającej opracowanie nowego myśliwca frontowego. W konkursie tym zwyciężył MiG-21, a Su-7 posłużył jako baza do opracowania samolotu myśliwsko – bombowego zdolnego do przenoszenia taktycznej broni jądrowej, będącego odpowiednikiem amerykańskich samolotów F-100 C/D Super Sabre i F-105 Thunderchief.
Prototyp samolotu oznaczonego Su-7B oblatano w 1959 roku, a w 1961 wszedł do uzbrojenia. Był konstrukcją kłopotliwą, przysparzającą wiele problemów technicznych. W 1962 opracowano wersję Su-7BM o zasięgu powiększonym przez możliwość podwieszania dodatkowych zbiorników paliwa, ulepszonym silniku i awionice.
W 1964 Polska zakupiła 6 samolotów Su-7BM przeznaczonych do przenoszenia broni jądrowej, co było początkiem realizacji planów zwiększenia możliwości ofensywnych Układu Warszawskiego na wypadek wojny.
| Rozpiętość | 9,30 m |
| Długość | 16,6 m (bez odbiornika ciśnień powietrza) |
| Masa startowa | 11 730 kg |
| Maksymalna prędkość | 2150 km/h |
| Pułap | 18 500 m |
| Zasięg | 1450 km |
| Uzbrojenie | 2 działka NR-30 kal. 30 mm, 2000 kg uzbrojenia podwieszanego (bomby, wyrzutnie rakiet niekierowanych) |
| Silnik | turboodrzutowy AL-7F1-150 o ciągu (z dopalaniem) 9600 kG |
