Aby ułatwić szkolenie i trening pilotów Su-7 opracowano (w filii Biura Konstrukcyjnego Suchoja w zakładzie produkcyjnym w Komsomolsku) i skierowano do produkcji na początku 1966 roku nową wersję szkolno-bojową nazwaną Su‑7U.
Był to długo oczekiwany i jednocześnie bardzo spóźniony samolot. Wyróżniał się zmianami w konstrukcji spowodowanymi dwumiejscową kabiną. Masę podwieszanego uzbrojenia ograniczono do 500 kg.
Pod koniec 1966 roku rozpoczęto produkcję wersji eksportowej samolotu dla krajów eksploatujących Su‑7BMK, nazwanej Su‑7UMK. Polska zakupiła 8 samolotów Su‑7U w latach 1969, 1971, 1976, 1977 i 1984. Su‑7 były eksploatowane w polskim lotnictwie wojskowym do 1990 roku.
| Rozpiętość | 9,3 m |
| Długość | 17 m |
| Masa startowa | 12 998 kg |
| Maksymalna prędkość | 2070 km/h |
| Pułap | 17 000 m |
| Zasięg | 1000 km |
| Uzbrojenie | dwa działka 30 mm NR-30, 500 kg podwieszonych bomb i wyrzutni rakiet |
| Silnik | turboodrzutowy AL-7F1-250 o ciągu 9600 kG |
