Spitfire Mk.XVIE, był ostatnią licznie produkowaną wersją Spitrirea z silnikiem Merlin. Była to odmiana Mk.IXE napędzana silnikiem Packard Merlin 266 produkcji amerykańskiej na licencji Rolls-Royce. Silnik ten różnił się od brytyjskiego pierwowzoru zastosowanymi rozwiązaniami technicznymi. Nowy samolot oblatany został w grudniu 1943 roku.
Prawie wszystkie maszyny Mk.XVIE były przystosowane do działań na niskim pułapie – stąd oznaczenie „LF” („low altitude fighter”, myśliwiec niskiego pułapu). Wszystkie samoloty tej wersji miały skrócone płaty, wariant uzbrojenia typu E oraz usterzenie pionowe wzorowane na późnych seriach Mk.XI (ster kierunku o dłuższej cięciwie i szpiczastym wierzchołku). Większość serii Mk.XVI miała obniżony grzbiet kadłuba za kabiną pilota, co umożliwiało zastosowanie kroplowej owiewki i poprawiało widoczność do tyłu. Łącznie wyprodukowano 1055 egzemplarzy wersji Mk.XVIE.
Na samolotach „Spitfire” LF Mk.XVIE latały w Anglii polskie dywizjony 302. (Poznański), 308. (Krakowski) i 317. (Wileński). Po wojnie dwie maszyny LF Mk.XVIE zostały zaprezentowane na warszawskiej wystawie prezentującej wysiłek wojenny RAF w II wojnie światowej. Po jej zakończeniu zostały podarowane Muzeum Wojska Polskiego, gdzie były eksponowane przez krótki czas, a następnie zezłomowane.
Samolot Supermarine Spitfire LF Mk.XVIE ze znakami AU‑Y, znajdujący się w zbiorach Muzeum, został wyprodukowany w 1944 roku i przydzielony do 421. Dywizjonu Królewskich Kanadyjskich Sił Powietrznych (RCAF). W 1956 roku znalazł się w Muzeum RAF w Hendon. W 1967 roku brał udział w zdjęciach do filmu Bitwa o Anglię (Battle of Britain), a w roku 1977 został przekazany do Muzeum Lotnictwa w Krakowie.
Obecnie jest on prezentowany w barwach polskiego 308. Krakowskiego Dywizjonu Myśliwskiego, jako egzemplarz TB995 ZF-O. Pierwowzór trafił do dywizjonu 15 marca 1945 roku. „Zefiry”, wraz z całym 131. Polskim Skrzydłem Myśliwskim, stacjonowały w byłej bazie Luftwaffe na lotnisku Gilze-Rijen w Holandii.
Maszyny tego dywizjonu wykonywały loty bojowe, atakując cele naziemne, wodne szlaki transportowe i stanowiska broni V-1 oraz V-2. Ostatnimi działaniami wojennymi 131. Skrzydła był udział w operacji Plunder. Po zakończeniu wojny dywizjon wszedł w skład Brytyjskich Powietrznych Sił Okupacyjnych.
| Rozpiętość | 9,93 m |
| Długość | 9,54 m |
| Masa startowa | 3400 kg |
| Maksymalna prędkość | 652 km/h |
| Pułap | 12900 m |
| Zasięg | 690 km |
| Uzbrojenie | 2 działka British Hispano kal. 20 mm i 2 km Colt Browning kal. 12,7 mm oraz 2 bomby 113 kg pod skrzydłami i jedna 113 lub 227 kg pod kadłubem |
| Silnik | 12-cylindrowy, rzędowy Packard Merlin 266 o mocy 1390 KM (1015 kW) |
