Eksploatacja Iskry w lotnictwie wojskowym w Polsce uwidoczniła konieczność wprowadzenia dalszych udoskonaleń oraz poprawienia jakości wykonania. W 1966 roku rozpoczęto opracowywanie samolotu szkolno-bojowego nazwanego Iskra 100. Zastosowano w nim nowe wyposażenie radiowe do łączności i radionawigacji.
W podwoziu zastosowano hamulce tarczowe ułatwiające kołowanie, start i lądowanie. Jego uzbrojenie strzeleckie pozostało bez zmiany. Pod skrzydłami zamontowano 4 wysięgniki z zamkami do podwieszania dodatkowych środków bojowych, w skład których mogły wchodzić wyrzutnie rakiet niekierowanych, bomby o masie 50 kg i zasobniki strzeleckie z karabinami maszynowymi.
Produkcję seryjną pod nazwą Iskra bis B zrealizowano w latach 1969-1974 w ilości 134 egzemplarzy.
| Rozpiętość | 10,06 m |
| Długość | 11,15 m |
| Masa startowa | 3862 kg |
| Maksymalna prędkość | 720 km/h |
| Pułap | 11000 m |
| Zasięg | 1200 km |
| Uzbrojenie | działko kal. 23 mm, możliwość podwieszenia 50-kg bomb, zasobników z karabinami maszynowymi i wyrzutni niekierowanych pocisków rakietowych na czterech podskrzydłowych węzłach |
| Silnik | SO-1 o ciągu 9,8 kN (1000 kG) |
