W 1950 rozpoczęły się prace nad zwiększeniem prędkości samolotu MiG-15bis bez zmieniania napędu. W tym celu zastosowano skrzydło o zróżnicowanym kącie skosu 45 stopni w części przykadłubowej i 42 stopnie w części zewnętrznej oraz usterzenie o zmienionym kształcie. Wydłużono kadłub o 90 cm i dodano płetwę ustateczniającą w tylnej dolnej części. Po wyeliminowaniu początkowych kłopotów technicznych samolot skierowano do produkcji pod nazwą MiG-17. Wyprodukowano 5467 egzemplarzy. W celu poprawienia własności manewrowych opracowano wersję MiG-17F napędzaną silnikiem WK-1F z dopalaczem, która weszła do produkcji w 1952. Wyprodukowano 1685 egzemplarzy.
Prowadzono też prace nad myśliwcem przechwytującym, wyposażonym w radar. Opracowano wersję MiG-17P, wyposażoną w celownik radiolokacyjny RP-1, wyprodukowaną w liczbie 225 egzemplarzy. Był pierwszym zbudowanym w ZSRR lekkim myśliwcem przechwytującym wyposażonym w radar. W 1954 rozpoczęto produkcję wersji MiG-17PF, napędzaną silnikiem WK-1F. Samoloty MiG-17 wzięły udział w różnych konfliktach zbrojnych.
Najliczniej użyte zostały w wojnie w Wietnamie, gdzie dzięki odpowiedniej taktyce odnosiły zwycięstwa nad znacznie szybszymi i nowocześniejszymi samolotami amerykańskimi. W kodzie NATO MiG-17 otrzymał nazwę Fresco. W 1956 w WSK Mielec rozpoczęto produkcję licencyjną samolotów MiG-17F pod nazwą Lim-5, a w WSK Rzeszów produkcję silników WK-1F pod nazwą Lis-5. Do 1960 wyprodukowano 477 samolotów. W latach 1959 – 1960 wyprodukowano 129 samolotów MiG-17PF pod nazwą Lim-5P.
| Rozpiętość | 9,63 m |
| Długość | 11,26 m |
| Masa startowa | 5354 kg |
| Maksymalna prędkość | 1130 km/h |
| Pułap | 16470 m |
| Zasięg | (z dodatkowymi zbiornikami) 1670 km |
| Uzbrojenie | 1 działko 37 mm, 2 działko 23 mm |
| Silnik | WK-1F o ciągu (z dopalaniem) 3380 kGu |
