Samolot: Geest Möwe IV

Niemcy
samolot pionierski
1913

W końcu XIX wieku niemiecki konstruktor dr Waldemar Geest, będący jednym z najzdolniejszych pionierów lotnictwa, prowadził badania układu bezogonowego na podstawie obserwacji lotu ptaków. W latach 1896–1900 zbudował serię modeli szybowców, której ukoronowaniem było opatentowanie skrzydła, które dzięki ujemnemu kątowi natarcia końcówek zachowywało naturalną stateczność.

W 1910 roku, wykorzystując zdobyte doświadczenia, Waldemar Geest zaprojektował szybowiec wzorowany swym kształtem na ptaku – kani. Rok później konstruktor zbudował swój pierwszy samolot nazwany Möwe I napędzany silnikiem Argus. Cechą charakterystyczną samolotu było silnie wysklepione w widoku z przodu skrzydło z opatentowanymi przez Geesta końcówkami, zapewniającymi stateczność. W 1911 powstał wyposażony w 70-konny silnik Gnome samolot Möwe II, na którym wykonano wiele lotów.

Już rok później w zakładach LVG na lotnisku Berlin Johannisthal powstał Möwe III, wyposażony w 70-konny silnik Argus. W 1913 roku zbudowano dwa niemal bliźniacze samoloty Möwe IV i Möwe V wyposażone w 100-konne silniki Argus, przy czym na ostatniej konstrukcji zastosowano dodatkowe lotki. Zbliżony egzemplarz zachowany jest w zbiorach MLP.

W maju 1913 roku szwajcarski pilot Alberto Colombo podczas „Tygodnia Lotniczego”, zorganizowanego na lotnisku Berlin-Johannisthal pilotując Möwe IV zasłynął jako jedyny pilot, który wykonywał loty podczas bardzo burzliwych warunków atmosferycznych i osiągnął pułap 300 m. Cechą charakterystyczną wszystkich zaprojektowanych przez prof. Waldemara Geesta samolotów była świetna stateczność. W tym samym roku konstruktor, jako jedyny spośród niemieckich pionierów lotniczych, otrzymał zebrane przez społeczeństwo 35'000 marek jako nagrodę za wkład w rozwój lotnictwa i fundusz na poczet przyszłych badań. Z pieniędzy tych powstał Möwe VI, zaprojektowany przy udziale Instytutu Doświadczalnego Lotnictwa (DVL) w Adlershof.

Zachowany w Muzeum Lotnictwa Polskiego samolot Moewe jest jedyną z konstrukcji dr. Waldemara Geesta, która przetrwała do dziś.

Powrót