W jednej z wyższych komór na Trasie Turystycznej Kopalni Soli „Wieliczka” – powstałej pod koniec XIX w. i zadedykowano ją prekursorowi polskich nauk geologicznych, Stanisławowi Staszicowi – miał miejsce absolutnie unikatowy w skali świata eksperyment. 6 maja 2000 r. sześciu członków Tarnowskiego Stowarzyszenia Lotniczego (Krzysztof Rękas, Paweł Orłowski, Piotr Słomski, Jacek Czaja, Mirosław Rękas i Marek Podolus) podjęło się wyzwania pobicia rekordu lotniczego właśnie w Komorze Stanisława Staszica – 125 metrów pod ziemią. Warto dodać, że całą akcję przygotowywano prawie 2 lata – tyle zajęło opracowanie dokumentacji i przeprowadzenie szczegółowych ekspertyz, a sam balon został specjalnie zmodyfikowany – miał on 14 m średnicy i 18 m wysokości.
Autor jednego z opracowań na temat technicznej wykonalności tego eksperymentu, dr hab. Kazimierz Lebecki, napisał: „[…] wniosek jest na tyle szokujący niezwykłością i oryginalnością, że od pierwszego zetknięcia budzi bardzo kontrowersyjne opinie, wśród których określenie „szaleństwo” należy do najłagodniejszych. Od takiej reakcji nie był wolny autor niniejszej opinii. Jednak dokładna analiza przedsięwzięcia usuwa wszystkie wątpliwości natury technicznej. A trzeba wziąć pod uwagę, że Księga Guinnessa zawiera różne szalone rekordy. Z tego punktu widzenia patrząc, nie ma powodu by podziemny lot balonem na wysokości kilku metrów uznać za przedsięwzięcie bardziej szalone niż stanie na jednej nodze przez kilka tygodni.”. W trakcie próby kosz balonu wzniósł się na wysokość 2 m 13 cm i przez 4 min. unosił się w locie swobodnym – 125 m. pod powierzchnią ziemi! Tym samym ustanowiony został rekord świata w starcie do lotu swobodnego z najniższego poziomu, wpisany następnie do Księgi Rekordów Guinnesa
