Jednomiejscowy szybowiec treningowy o konstrukcji całkowicie drewnianej, w układzie zastrzałowego górnopłata. W 1933 roku Antoni Kocjan zaprojektował i zbudował szybowiec nazwany „Komar” a w 1937 roku jego ulepszoną wersję Komar-bis o zwiększonej sztywności. Do wybuchu II wojny światowej zbudowano 67 Komarów. Służyły one do treningu i lotów wyczynowych. Na Komarach ustalono 15 rekordów krajowych i 7 rekordów jugosłowiańskich. W 1937 roku Wanda Modlibowska ustanowiła na Komarze światowy rekord długotrwałości lotu 24 h 14 min. Komary były budowane na licencji w Bułgarii, Estonii, Finlandii, Francji, Jugosławii, Palestynie i Rumunii.
W 1947 roku w Instytucie Szybownictwa w Bielsku-Białej inż. Marian Wasilewski w oparciu o oryginalne plany szybowca, przekazane przez żonę konstruktora, zmodyfikował konstrukcję Komara do ówczesnych wymagań. Oblot pierwszego powojennego Komara miał miejsce 16 stycznia 1948 r. Pięć egzemplarzy, zbudowanych w 1948 roku nosiło oznaczenie Komar 48. Następnie wyprodukowano serię 18 sztuk ulepszonej wersji pod nazwą Komar 49. Szybowce te cieszyły się doskonałą opinią i były użytkowane w aeroklubach aż do 1965 roku. Na Komarze 48 SP-732 Stanisław Wielgus w dniach 19–20 października 1949 roku ustanowił rekord długotrwałości lotu 35 h 14 min.
Prezentowany w Muzeum szybowiec Komar 49 o znakach rejestracyjnych SP-985 został wyprodukowany w warsztatach szybowcowych w Jeżowie w 1950 roku. Był następnie użytkowany w Aeroklubie Szczecińskim i w Szkole Szybowcowej na Żarze.
| Rozpiętość | 15,8 m |
| Długość | 6,75 m |
| Masa startowa | 225 kg |
| Masa własna | 148 kg |
| Maksymalna prędkość | 150 km/h |
| Powierzchnia nośna | 19,9 m2 |
| Doskonałość | 19 przy prędkości optymalnej 64 km/h |
| Opadanie | min. 0,8 m/s przy prędkości ekonomicznej 58 km/h |
| Prędkość minimalna | 44 km/h |
| Maksymalna prędkość nurkowania | 140 km/h |
