Trzecia generacja MiGów-21 powstała w oparciu o doświadczenia wyniesione z wojny wietnamskiej i izraelsko-arabskiej, które wykazały konieczność zwiększenia zasięgu i udźwigu uzbrojenia samolotu. Pierwszym MiG-iem trzeciej generacji był samolot rozpoznawczy MiG‑21R, z powiększonym grzbietem kadłuba mieszczącym dodatkowy 340-litrowy zbiornik paliwa i drugą parą podskrzydłowych pylonów, przystosowaną do podwieszenia zbiorników.
MiG-21R był wyposażony w podkadłubowy zasobnik rozpoznawczy z aparaturą fotograficzną, zasobniki z aparaturą do zakłóceń radiolokacyjnych pod skrzydłami i unowocześniony zestaw awioniki. MiG-21R mógł też wykonywać loty bez zasobnika rozpoznawczego jako myśliwiec przechwytujący uzbrojony w dwa pociski rakietowe. Produkcja samolotu MiG-21R trwała w latach 1965–1971. W kodzie NATO MiG-21R nosił oznaczenie Fishbed-N.
Polska zakupiła w latach 1968–1972 36 samolotów MiG-21R, użytkowanych przez 32. Pułk Lotnictwa Rozpoznania Taktycznego w Sochaczewie. Samolot o numerze bocznym '1125′ służył w pułku od 13 stycznia 1972 roku.
| Rozpiętość | 7,15 m |
| Długość | 14,10 m |
| Masa startowa | 8100 kg |
| Maksymalna prędkość | 1700 km/h |
| Pułap | 16 000 m |
| Zasięg | 1600 km |
| Uzbrojenie | dwa pociski rakietowe powietrze-powietrze R-3S |
| Silnik | turboodrzutowy R-11F2S-300 o ciągu 6175 kG |
