Pierwszy polski szybowiec o konstrukcji całkowicie metalowej. W 1960 roku Aeroklub PRL zlecił opracowanie dwumiejscowego szybowca metalowego, który wykorzystywany byłby do szkolenia i treningu. Ideą wprowadzenia do użytku szybowców metalowych było ujednolicenie sprzętu w aeroklubach poprzez ograniczenie ilości używanych typów. Ponadto metalowe szybowce miały większą żywotność i mogły być przechowywane pod gołym niebem.
Odpowiedzią konstruktorów były projekty: SZD-27 Kormoran opracowany w bielskich Szybowcowych Zakładach Doświadczalnych pod kierunkiem inż. Józefa Niespała w latach 1961–1962 oraz PZL M-8 Pelikan. Do realizacji wybrany został Kormoran. Prototyp Kormorana oblatany został przez Adama Zientka 2 stycznia 1965 roku. Produkcji seryjnej nie podjęto – zbudowano jedynie 2 prototypy. Produkcja całkowicie metalowego szybowca pozwoliła Szybowcowym Zakładom Doświadczalnym na zdobycie doświadczenia w projektowaniu i budowie konstrukcji metalowych.
Pierwszy prototyp SZD-27 Kormoran o znakach SP-2463 był eksploatowany w Aeroklubie Poznańskim w latach 1968–1981. Do Muzeum został przekazany w 1982 roku. Na ekspozycji prezentowany jest kadłub szybowca.
| Rozpiętość | 17,0 m |
| Długość | 8,0 m |
| Masa startowa | 552 kg |
| Masa własna | 382 kg |
| Maksymalna prędkość | 150 km/h |
| Powierzchnia nośna | 19,3 m2 |
| Doskonałość | 28,1 przy prędkości 93 km/h |
| Opadanie | min. 0,8 m/s przy prędkości 80 km/h |
| Prędkość minimalna | 64 km/h |
| Maksymalna prędkość nurkowania | 235 km/h |
