WWS Wrona bis

Ulepszona odmiana Wrony nosiła oznaczenie Wrona-bis. Od wersji pierwotnej różniła się przede wszystkim zwiększoną o 0,5 m rozpiętością i wzmocnioną konstrukcją. Szybowce Wrona-bis były budowane w latach 1934–1939 w warsztatach Antoniego Kocjana, Wojskowych Warsztatach Szybowcowych w Krakowie, Harcerskich Warsztatach Szybowcowych w Warszawie i przez koła szybowcowe na podstawie dokumentacji – łącznie około 400 sztuk. Używano ich do szkolenia szybowcowego m.in. w słynnych bieszczadzkich szkołach szybowcowych – Bezmiechowej i Ustjanowej. Wrony-bis były także budowane na podstawie licencji w Estonii, Finlandii, Bułgarii, Jugosławii i Palestynie. W 1935 roku na Wronie-bis znany polski pilot szybowcowy Piotr Mynarski wykonał lot żaglowy trwający 4 h 07 min.

W 1939 roku Wrony-bis, wraz z innymi szybowcami polskimi, zostały przejęte na szybowiskach przez okupantów. Wiadomo o 12 egzemplarzach szybowców Wrona-bis przekazanych Słowacji przez Niemców. W 1942 roku na Wronach w Palestynie szkolili się Polacy. Jedna palestyńska Wrona zachowała się w Israel Air Force Museum w Hatzerim. W kraju ocalała tylko jedna Wrona-bis, którą zbudowano w krakowskich Wojskowych Warsztatach Szybowcowych. Po wojnie została on wyremontowana w Instytucie Szybownictwa w Bielsku-Białej, a następnie używano ją do badań w locie. Obecnie, z powojennym numerem rejestracyjnym SP-127, eksponowana jest w Muzeum Lotnictwa Polskiego.