Mi-2 w wersji rozpoznania chemicznego i do stawiania zasłon dymnych. Pod koniec lat 50. w ZSRR rozpoczęto prace nad następcą śmigłowca Mi‑1. Nowy śmigłowiec miał przewozić 8 ludzi i być napędzany silnikiem turbinowym. W biurze konstrukcyjnym Klimowa rozpoczęto prace silnikiem GTD‑350, wzorowanym na amerykańskim Allison 250. Prototyp śmigłowca W‑2, napędzanego dwoma silnikami GTD‑350, oblatano w 1961. W 1963 r. wszedł do produkcji pod nazwą Mi‑2. W 1964 przekazano produkcję licencyjną śmigłowca i silnika do Polski. Pierwsze seryjne egzemplarze wyprodukowano w 1965 r
W lotnictwie cywilnym Mi-2 w dalszym ciągu są eksploatowane jako transportowe, pasażerskie i patrolowe. Latają też w lotnictwie policji. Powstały liczne wersje wojskowe Mi-2: transportowo-sanitarna, pasażerska, szkolna, ratownicza, do rozpoznania skażeń chemicznych i fotogrametryczna. Na bazie Mi-2 opracowano śmigłowiec PZL Kania, napędzany silnikami Rolls Royce/Allison 250 i wyposażony w awionikę firmy Bendix/King, charakteryzujący się dużo lepszymi osiągami.
Śmigłowiec o numerze bocznym 6048 to egzemplarz wersji rozpoznania chemicznego i do stawiania zasłon dymnych. Jest wyposażony w system WZD-80, w którym do wytworzenia dymu są wykorzystywane spaliny z silników, oraz aparaturę do wykrywania skażeń. Mi-2 6048 służył w 56 Pułku Śmigłowców Bojowych oraz w 3. Eskadrze Lotnictwa Łącznikowo-Transportowego, skąd w 2005 r. trafił do Muzeum Lotnictwa Polskiego.
| Średnica wirnika | 14,56 m |
| Długość kadłuba | 11,94 m |
| Masa startowa | 3550 kg |
| Maksymalna prędkość | 200 km/h |
| Pułap | 4000 m |
| Zasięg | 410 km |
| Uzbrojenie | – |
| Silnik | dwa silniki turbowałowe GTD‑350 o mocy 400 KM każdy |
