Jerzy Cezary Wojnar – „Czarek” urodził się 7.10.1930 r. we Lwowie. Ojciec Józef, inżynier mechanik, był po wojnie profesorem Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Po wojnie Jerzy uczęszczał do szkoły średniej w Krośnie, gdzie też rozpoczął latanie na szybowcach w 1946 r. u instruktora Józefa Kusiby. W 1947 r. uzyskał kategorię B, a w 1948 r. w Jeżowie kat. C. Srebrną odznakę szybowcową uzyskał w 1949 r. W 1950 r. zdał maturę w Krakowie. W 1951 r. w Inowrocławiu, a następnie w 1952 r. w Poznaniu zwyciężył w VIII i IX Krajowych Zawodach Szybowcowych. W 1953 r. uzyskał złotą odznakę szybowcową z 3 diamentami i podczas I Szybowcowych Mistrzostw Polski w Lesznie zajął 3 miejsce.
W latach 1954 i 55 ustanowił 3 światowe rekordy szybowcowe: prędkość na trasie trójkąta 100 km (94,716 km/godz.), przelot docelowo-powrotny (488 km) i prędkość na trasie trójkąta 200 km (56,885 km/godz.). W 1955 r. w Lisich Kątach zdobył Mistrzostwo Polski w kategorii szybowców jednomiejscowych. W tym samym roku przebywał wraz z Jerzym Popielem przez kilka miesięcy w Chinach, udzielając pomocy w wyborze terenów na szybowiska i lotniska. Na II Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1956 r. w Jeleniej Górze został wicemistrzem.
Nie przechodził nigdy zorganizowanego podstawowego szkolenia samolotowego. Mając wylatane 1500 godzin na szybowcach, wykonał z instruktorem 3 loty na samolocie Zlin 26 i rozpoczął latanie samodzielne oraz dalsze zdobywanie kwalifikacji samolotowych. Od 1957 r. zaczął uprawiać wyczynowo saneczkarstwo. W 1958 r. ukończył studia na Wydziale Ceramiki AGH w Krakowie.
W tym samym roku startował na mistrzostwach świata w dwóch różnych dyscyplinach. W saneczkarstwie zdobył złoty medal (w Krynicy), w szybownictwie zajął 6 miejsce w klasie standard (w Lesznie). Tytuł mistrza świata w saneczkarstwie zdobył ponownie w 1961 r. w Szwajcarii, a w 1962 w Krynicy został wicemistrzem świata. Uczestniczył w zawodach saneczkarskich w dwóch zimowych igrzyskach olimpijskich. W konkurencji jedynek w 1964 r. w Innsbrucku zajął 24 miejsce, a w 1968 w Grenoble – 8 miejsce. Za osiągnięcia sportowe otrzymał od Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki (GKKFiT) tytuł Mistrza Sportu oraz został odznaczony dwukrotnie złotym i raz srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Początkowo pracował w wyuczonym zawodzie, ale już od 1966 r. w Przedsiębiorstwie Usług Lotniczych przy Aeroklubie PRL latał jako pilot rolniczy. W 1968 r. rozpoczął pracę w WSK Okęcie jako pilot fabryczny, a od 1969 r. jako pilot doświadczalny. W 1976 r. uzyskał uprawnienia pilota doświadczalnego I klasy. Uczestniczył w próbach wszystkich samolotów budowanych i badanych w tej wytwórni do 2002 r. (po przejściu na emeryturę w 1991 r. na niepełnym etacie). Były to samoloty PZL-101 Gawron, PZL-104 Wilga w wielu odmianach, PZL-105 Flaming, PZL-106 Kruk, PZL-110 Koliber i PZL-130 Orlik.
Uczestniczył w bardzo licznych pokazach lotniczych, najpierw na szybowcach, gdzie wyspecjalizował się w niskich lotach plecowych na szybowcu Jastrząb. Następnie jako pilot wytwórni PZL-Okęcie uczestniczył w wielu akcjach akwizycyjnych i pokazach lotniczych, demonstrując produkowane samoloty między innymi na Paryskim Salonie Lotniczym. W latach 1970–71 uczestniczył w kontraktach agrolotniczych w Egipcie i Sudanie, a w 1988 r. przez pół roku w akcji pomocy dla ludności Etiopii. Za prace w przemyśle lotniczym został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
W roku 1990 był jednym z założycieli Klubu Pilotów Doświadczalnych. Po zaprzestaniu pracy w wytwórni lotniczej był egzaminatorem Państwowej Lotniczej Komisji Egzaminacyjnej. Zgromadził łączny nalot na szybowcach ok. 2100 godzin i na samolotach ok. 13000 godzin.
Zmarł nagle w Warszawie 2 lutego 2005 roku. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Wałbrzyskiej w Warszawie.
Jerzy Jędrzejewski
Więcej fotografii i dokumentów związanych z Jerzym Wojnarem znajduje się w zakładce Biblioteka i digitalizacja.
Tekst i archiwalia opublikowano we współpracy z Warszawskim Klubem Seniorów Lotnictwa.
