Samolot: Suchoj Su-7BM

ZSRR
samolot myśliwsko-bombowy
1964

W drugiej połowie lat 50. doszło do zmiany poglądów na sposób prowadzenia przyszłej wojny. Miał na to wpływ rozwój broni jądrowej. Dzięki postępowi w nauce można było produkować broń jądrową różnej mocy, o małej masie oraz wymiarach. Dawało to wojskowym możliwość zastosowania jej na polu bitwy nawet w celach taktycznych. Do tego był jednak potrzebny odpowiedni samolot bojowy, który dzięki swojej szybkości mógłby pokonać obronę przeciwlotniczą przeciwnika i zaatakować cel bronią jądrową, potrafiący również, dzięki silnemu uzbrojeniu konwencjonalnemu, atakować cele naziemne i powietrzne. Jego opracowanie zlecono Biuru Doświadczalno-Konstrukcyjnemu (OKB‑1) Pawła Suchoja w roku 1958.

Znaczne rezerwy w konstrukcji myśliwca frontowego Su‑7 pozwoliły na potraktowanie go jako konstrukcji bazowej dla nowego samolotu myśliwsko-bombowego. Su‑7 powstał w wyniku uchwały Rady Ministrów ZSRR z lipca 1953 roku, zlecającej opracowanie nowego myśliwca frontowego o prędkości naddźwiękowej. Jego konkurentem był MiG‑21. Su‑7 okazał się jednak, pomimo wielu zalet, samolotem kłopotliwym w eksploatacji na skutek wielu problemów technicznych i awarii. Pod koniec lat 50. wojskowi uznali za bardziej perspektywiczny i im przydatny myśliwiec MiG‑21.

Nowemu samolotowi myśliwsko-bombowemu przydzielono nazwę Su‑7B (S‑22). Oblatano go w kwietniu 1959 roku. W drugiej połowie 1960 roku rozpoczęto przygotowania do produkcji seryjnej w zakładach w Komsomolsku nad Amurem. W styczniu 1961 roku Su‑7B został oficjalnie przyjęty na uzbrojenie radzieckiego lotnictwa wojskowego. Cały czas w ciągu realizacji produkcji seryjnej samolot był udoskonalany, a powodem tego były nieustanne problemy techniczne występujące w czasie jego eksploatacji. W skład uzbrojenia weszły 2 działka kal. 30 mm umieszczone u nasady skrzydeł, po obu stronach kadłuba oraz bomby i różne rodzaje rakiet niekierowanych o łącznej masie 2000‑kg na 4 punktach podwieszeń (2 pod kadłubem i 2 pod skrzydłami). Można też było podwiesić pod kadłubem bombę jądrową, dla której opracowano dwie specjalne metody zrzutu. W stożku wlotowym umieszczono radiodalmierz sprzężony z celownikiem optycznym w kabinie pilota.

W styczniu 1961 roku konstruktorzy Suchoja dostali polecenie zwiększenia zasięgu lotu, można to było osiągnąć tylko przez zwiększenie ilości zabieranego paliwa. W latach 1961–62 przeprowadzono próby nowych przyrządów i wyposażenia radiowego (nawigacja i łączność). Wprowadzono też pomysłowy system zabezpieczenia chwytu powietrza przed zassaniem zanieczyszczeń do silnika, stosując wydmuchiwany wlot pod czołowy strumień (kurtynę) powietrza. Wprowadzono zmiany w podwoziu samolotu, dodając hamowane koło przednie. Dodatkowy zapas paliwa znalazł miejsce w zbiornikach skrzydłowych i dodatkowych (odrzucanych), które można było zabrać na wysięgnikach pod kadłubem i skrzydłami w zależności od wariantu uzbrojenia. Zastosowano też zmodernizowany silnik.

Te wszystkie zmiany zostały zastosowane na nowym samolocie Su‑7BM (S‑22M), którego produkcję rozpoczęto pod koniec 1962 roku. W 1963 roku pierwsze pułki lotnictwa radzieckiego otrzymały go na uzbrojenie. W 1964 Polska zakupiła 6 samolotów-nosicieli broni jądrowej Su‑7BM. Był to początek realizacji nowych planów Układów Warszawskiego, których celem miało być wzmocnienie sił ofensywnych na wypadek wojny. Su-7 były eksploatowane w polskim lotnictwie wojskowym do 1990 roku.

Powrót